虎丘记

虎丘去城可七八里，其山无高岩邃壑，独以近城，故箫鼓楼船，无日无之。凡月之夜，花之晨，雪之夕，游人往来，纷错如织，而中秋为尤胜。

每至是日，倾城阖户，连臂而至。衣冠士女，下迨蔀屋，莫不靓妆丽服，重茵累席，置酒交衢间。从千人石上至山门，栉比如鳞，檀板丘积，樽罍云泻，远而望之，如雁落平沙，霞铺江上，雷辊电霍，无得而状。

布席之初，唱者千百，声若聚蚊，不可辨识。分曹部署，竟以歌喉相斗，雅俗既陈，妍媸自别。未几而摇手顿足者，得数十人而已；已而明月浮空，石光如练，一切瓦釜，寂然停声，属而和者，才三四辈；一箫，一寸管，一人缓板而歌，竹肉相发，清声亮彻，听者魂销。比至夜深，月影横斜，荇藻凌乱，则箫板亦不复用；一夫登场，四座屏息，音若细发，响彻云际，每度一字，几尽一刻，飞鸟为之徘徊，壮士听而下泪矣。

剑泉深不可测，飞岩如削。千顷云得天池诸山作案，峦壑竞秀，最可觞客。但过午则日光射人，不堪久坐耳。文昌阁亦佳，晚树尤可观。而北为平远堂旧址，空旷无际，仅虞山一点在望，堂废已久，余与江进之谋所以复之，欲祠韦苏州、白乐天诸公于其中；而病寻作，余既乞归，恐进之之兴亦阑矣。山川兴废，信有时哉！

吏吴两载，登虎丘者六。最后与江进之、方子公同登，迟月生公石上。歌者闻令来，皆避匿去。余因谓进之曰：“甚矣，乌纱之横，皂隶之俗哉！他日去官，有不听曲此石上者，如月！”今余幸得解官称吴客矣。虎丘之月，不知尚识余言否耶？

hǔ qiū qù chéng kě qī bā lǐ ，qí shān wú gāo yán suì hè ，dú yǐ jìn chéng ，gù xiāo gǔ lóu chuán ，wú rì wú zhī 。fán yuè zhī yè ，huā zhī chén ，xuě zhī xī ，yóu rén wǎng lái ，fēn cuò rú zhī ，ér zhōng qiū wéi yóu shèng 。

měi zhì shì rì ，qīng chéng hé hù ，lián bì ér zhì 。yī guàn shì nǚ ，xià dài bù wū ，mò bú liàng zhuāng lì fú ，zhòng yīn lèi xí ，zhì jiǔ jiāo qú jiān 。cóng qiān rén shí shàng zhì shān mén ，zhì bǐ rú lín ，tán bǎn qiū jī ，zūn léi yún xiè ，yuǎn ér wàng zhī ，rú yàn luò píng shā ，xiá pù jiāng shàng ，léi gǔn diàn huò ，wú dé ér zhuàng 。

bù xí zhī chū ，chàng zhě qiān bǎi ，shēng ruò jù wén ，bú kě biàn shí 。fèn cáo bù shǔ ，jìng yǐ gē hóu xiàng dòu ，yǎ sú jì chén ，yán chī zì bié 。wèi jǐ ér yáo shǒu dùn zú zhě ，dé shù shí rén ér yǐ ；yǐ ér míng yuè fú kōng ，shí guāng rú liàn ，yī qiē wǎ fǔ ，jì rán tíng shēng ，shǔ ér hé zhě ，cái sān sì bèi ；yī xiāo ，yī cùn guǎn ，yī rén huǎn bǎn ér gē ，zhú ròu xiàng fā ，qīng shēng liàng chè ，tīng zhě hún xiāo 。bǐ zhì yè shēn ，yuè yǐng héng xié ，xìng zǎo líng luàn ，zé xiāo bǎn yì bú fù yòng ；yī fū dēng chǎng ，sì zuò píng xī ，yīn ruò xì fā ，xiǎng chè yún jì ，měi dù yī zì ，jǐ jìn yī kè ，fēi niǎo wéi zhī pái huái ，zhuàng shì tīng ér xià lèi yǐ 。

jiàn quán shēn bú kě cè ，fēi yán rú xuē 。qiān qǐng yún dé tiān chí zhū shān zuò àn ，luán hè jìng xiù ，zuì kě shāng kè 。dàn guò wǔ zé rì guāng shè rén ，bú kān jiǔ zuò ěr 。wén chāng gé yì jiā ，wǎn shù yóu kě guān 。ér běi wéi píng yuǎn táng jiù zhǐ ，kōng kuàng wú jì ，jǐn yú shān yī diǎn zài wàng ，táng fèi yǐ jiǔ ，yú yǔ jiāng jìn zhī móu suǒ yǐ fù zhī ，yù cí wéi sū zhōu 、bái lè tiān zhū gōng yú qí zhōng ；ér bìng xún zuò ，yú jì qǐ guī ，kǒng jìn zhī zhī xìng yì lán yǐ 。shān chuān xìng fèi ，xìn yǒu shí zāi ！

lì wú liǎng zǎi ，dēng hǔ qiū zhě liù 。zuì hòu yǔ jiāng jìn zhī 、fāng zǐ gōng tóng dēng ，chí yuè shēng gōng shí shàng 。gē zhě wén lìng lái ，jiē bì nì qù 。yú yīn wèi jìn zhī yuē ：“shèn yǐ ，wū shā zhī héng ，zào lì zhī sú zāi ！tā rì qù guān ，yǒu bú tīng qǔ cǐ shí shàng zhě ，rú yuè ！”jīn yú xìng dé jiě guān chēng wú kè yǐ 。hǔ qiū zhī yuè ，bú zhī shàng shí yú yán fǒu yē ？

袁宏道，字中郎，明代著名文学家，湖北公安人。与兄宗道、弟中道并称「三袁」，开创了文学创作中的「公安派」。